Als kind zijnde hadden mijn vader en zijn compagnon een groothandel in zoetwaren, van repen Mars, tot potten met zuurtjes, de eerste chips en ijsbiscuit. Ik was een puber en begon in de vakanties ‘in de zaak’ met de gangpaden te vegen, schappen te vullen -alles netje op een rij, en orders uit te zetten. Als in het weekeinde een klant in nood was, brachten wij met spoed een kleine bestelling naar ze. Dat vond ik niet erg. Een klant wilden we graag uit de brand helpen. Zo kwam het regelmatig voor dat de ijssalon La Venetia te weinig ijsbiscuits had op een warme zondag. Samen met mijn vader vulden we de auto en wij brachten ze naar de ijssalon. Ik voelde me apetrots als ik in mijn korte broek met een aantal van die dozen in mijn arm door de ijssalon naar de opslagplaats liep. Stiekem hoopte ik dat ze bij het weggaan een ijsje zouden geven. Soms gebeurde dat. 

Die schakel van groothandelaar is in de meeste bedrijfskolommen verdwenen. LCI was een beursgenoteerde onderneming in Amsterdam; het was importeur van Japanse printers van Kyocera. De producent nam de onderneming over toen de distributiekanalen goed stroomden. De tussenhandel was verdwenen. Met Toshiba gebeurde hetzelfde. Ook boekwinkels en autodealers verdwijnen. In sommige gevallen worden ze vervangen door internet. Denk ook aan kleding, schoenen, televisies, computers, het is overal hetzelfde. 

Ook bij social media gaat de boel op zijn kop. Social media zal een andere rol krijgen, dus Facebook, Twitter, Tiktok en al die andere platforms zullen van gedaante veranderen. Gebruikers moeten zich in toenemende mate richten naar de eisen van deze platforms die op hun beurt onder toezicht staan. Dat gaat tegen de wensen in van de gebruikers. We willen vrijheid. We zeggen wat we willen. We willen onze gedachten de vrije loop laten; wat in ons op komt willen we laten stromen. We willen niets te maken hebben met al die exogene gedachten. Regels vinden we beklemmend.